به گزارش فارس،  ماه رمضان فرصتی دوباره است تا انسان به مصحف آسمانی نگاهی دوباره داشته باشد تا علاوه بر قرائت روزانه قرآن کریم، با دقت بیشتری به بیان و اهداف آیات توجه کند. پس چه نیکوست در ماه مهمانی خدا، هر روز دقایقی را با قرآن و تفسیر حجت‌الاسلام والمسلمین محسن قرائتی از آن سپری کنیم.

* لباس در قرآن

«یَا بَنِی آدَمَ قَدْ أَنزَلْنَا عَلَیْکُمْ لِبَاسًا یُوَارِی سَوْءَاتِکُمْ وَرِیشًا وَلِبَاسُ التَّقْوَىَ ذَلِکَ خَیْرٌ ذَلِکَ مِنْ آیَاتِ اللّهِ

لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ»

ای فرزندان آدم! همانا بر شما لباسی فرو فرستادیم تا هم زشتی (برهنگی) شما را بپوشاند و هم زیوری باشد، و(لی) لباس تقوا همانا بهتر است، آن، از نشانه‌های خداست، باشد که آنان پند گیرند (و متذکر شوند). (اعراف، 26)

*پیام‌های آیه

1. توجه به نعمت‌های الهی، عامل عشق به خدا و دوری از غفلت است. (قَدْ أَنزَلْنَا عَلَیْکُمْ ... لعلّهم یذّکّرون)

2. لباس، زمانی نعمت الهی است که بدن را بپوشاند. (یُوَارِی سَوْءَاتِکُمْ)

3. گرچه در تهیه لباس، علاوه بر عوامل طبیعی انسان‌ها نیز تلاش می‌کنند، ولی همه اینها به دست خداست. (أَنزَلْنَا عَلَیْکُمْ لِبَاسًا)

4. پوشش و پوشاندن کار خداست. (أَنزَلْنَا عَلَیْکُمْ لِبَاسًا یُوَارِی) ولی برهنگی و برهنه کردن کار شیطان است. (فوسوس.... لیبدی لهما ماوری عنهما من سوْاتهما)

5. لباس، نعمت الهی است. (لِبَاسًا یُوَارِی) و برهنگی و خلع لباس، کیفر گناه. (فَلَمَّا ذَاقَا الشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا)

6. پوشش و آراستگی با پوشاک و لباس‌های زیبا، مطلوب و مجبوب خداوند است. (قَدْ أَنزَلْنَا عَلَیْکُمْ لِبَاسًا ... وَرِیشًا) آراستن و زینت و بهره‌ بردن از لباس‌های زیبا تا آنجا که به اسراف کشیده نشود، مانعی ندارد.

7. معنویت در کنار مادیت، تقوا در کنار زینت لازم است. (رِیشًا وَلِبَاسُ التَّقْوَىَ) وگر نه لباس می‌تواند وسیله اسرف، تکبر، فساد،خودنمایی، مدپرستی، شهوترانی، فخرفروشی و امثال آن شود.

8. آن‌گونه که در لباس مادی، پوشش عیوب، حفاظت از سرما و گرما و زیبایی مطرح است، تقوا هم عامل پوشش عیوب است، هم نگهدارنده از گناه و هم مایه زیبایی معنوی انسان استو (لِبَاسُ التَّقْوَىَ)

9. از خاک، پنبه می‌روید، از علف که خوراک حیوان است، پشم تولید می‌شود و از آب‌ دهان کرم، ابریشم، اینها همه از آیات الهی است که می‌تواند مایه تذکر و بیداری انسان باشد. (ذَلِکَ مِنْ آیَاتِ اللّهِ لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ)

* زینت و مسجد

«یَا بَنِی آدَمَ خُذُواْ زِینَتَکُمْ عِندَ کُلِّ مَسْجِدٍ وکُلُواْ وَاشْرَبُواْ وَلاَ تُسْرِفُواْ إِنَّهُ لاَ یُحِبُّ الْمُسْرِفِینَ»

ای فرزندان آدم! نزد هر مسجد (به هنگام نماز،‌ لباس و) و زینت‌های خود را برگیرید و بخورید و بیاشامید و اسراف نکنید، همانا خداوند اسرافکاران را دوست ندارد.

*شاید بتوان گفت: آنچه در قرآن با خطاب (یَا بَنِی آدَمَ) بیان می‌شود، مربوط به تمام انسان‌ها و همه ادیان و از مشترکات آنان است.

* قرآن به مال و فرزند، «زینت» گفته است، (الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِینَةُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا) بنابراین ممکن است آیه بیانگر این باشد که مال و فرزند خود را هنگام رفتن به مسجد همراه داشته باشید، تا با مال، به حل مشکلات اقتصادی مسلمین بپردازید و با حضور فرزند در مساجد و جماعات، مشکلات تربیتی نسل آینده را حل کنید.

* در روایات، امام جماعت عادل، آراستگی ظاهر، عطر زدن و لباس زیبا پوشیدن به هنگام نماز، بلند کردن دستان به هنگام رکوع و سجود در نماز، شرکت در نماز عید و نماز جمعه، از جمله مصادیق زینت شمرده‌ شده‌اند.

* امام مجتبی (ع) به هنگام نماز و حضور در مسجد، بهترین لباس خود را می‌پوشید و می‌فرمود: «انّ الله جمیل یحبّ الجمال فاتجمّل لربّی)، خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد و من لباس زیبای خود را برای پروردگارم می‌پوشم و آنگاه این آیه را تلاوت می‌فرمود.

* خداوند زیبا و زینت را دوست دارد، وگر نه به آن امر نمی‌فرمود، (خُذُواْ زِینَتَکُمْ ) چنان‌که اسلام، آیین فطری است و انسان نیز فطرتاً از زینت لذت می‌برد.

* با زینت به مسجد رفتن، احترامی به بندگان خدا، به عبادت خدا است و همچنین سب ایجاد جاذبه و ترغیب عملی دیگران به آمدن در آنجاست.

* گرچه استفاده از زینت و طعام، امری فطری و طبیعی است، ولی در شرایط خاص مانند وجود نیازمندان و محرومان، باید با آنان همدردی کرد، لذا در تاریخ می‌خوانیم که نوع لباس امام صادق (ع) که مردم در رفاه نسبی به سر می‌بردند، با لباس امام علی (ع) که مردم فقیر و ندار بودند، متفاوت بود، چون شرایط اجتماعی هر کدام فرق داشت.

*پیام‌های آیه

1. مسجد که پایگاه مسلمانان است، باید آراسته، زیبا و با جاذبه باشد. (خُذُواْ زِینَتَکُمْ عِندَ کُلِّ مَسْجِدٍ)

2. بهترین و زیباترین لباس، برای بهترین مکان است (خُذُواْ زِینَتَکُمْ عِندَ کُلِّ مَسْجِدٍ)

3. اسلام، همه به باطن نماز توجه دارد، (فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ)، هم به ظاهر آن. (زِینَتَکُمْ عِندَ کُلِّ مَسْجِدٍ) آری، در اسلام، ظاهر و باطن، دنیا و آخرت به هم آمیخته است.

4. زینت، اگر چه در نماز فردی هم ارزش است، اما در اجتماع و مسجد، حساب ویژه‌ای دارد. (عند کل مسجد)

5. اول نماز، آن‌گاه غذا. (عِندَ کُلِّ مَسْجِدٍ وکُلُواْ وَاشْرَبُواْ) اول توجه به روح و معنویت، آن‌گاه توجه به جسم.